Wiosna to jedna z czterech pór roku, które są charakterystyczne dla strefy klimatu umiarkowanego. Biorąc pod uwagę różne czynniki, możemy wyróżnić wiosnę astronomiczną, kalendarzową, meteorologiczną oraz klimatyczną.
Podstawą podziału na pory roku astronomiczne (wiosnę, lato, jesień, zimę) jest położenie Ziemi względem Słońca podczas jej ruchu obiegowego oraz nachylenie osi ziemskiej do płaszczyzny orbity. Pierwszy dzień astronomicznej wiosny przypada w dniu równonocy wiosennej, kiedy to dzień i noc trwają po 12 godzin. Astronomiczna wiosna zaczyna się 20/21 marca. Data ta odnosi się do półkuli północnej Ziemi i jak widać jest datą ruchomą. Należy pamiętać, że wiosna na półkuli północnej trwa od marca do maja, z kolei na półkuli południowej okres wiosenny przypada na wrzesień, październik oraz listopad.
Daty rozpoczęcia kalendarzowych pór roku są stałe. W przypadku wiosny jest to 21 marca (na półkuli północnej). Z kolei wiosna kalendarzowa to okres, w którym średnia dobowa temperatura powietrza wynosi między 5 a 15 st. C. Kiedy rozpoczyna się wiosna meteorologiczna? Podział na meteorologiczne pory roku wynika z konieczności prowadzenia obliczeń, statystyk przez meteorologów i klimatologów. Wiosna meteorologiczna rozpoczyna się na półkuli północnej 1 marca, z kolei na półkuli południowej trwa ona od 1 września.
Jakie są charakterystyczne cechy i zjawiska związane z wiosną? W tym czasie przyroda budzi się do życia, panuje umiarkowana temperatura powietrza, pojawiają się sporadyczne opady atmosferyczne, zwierzęta budzą się z zimowego snu. Popularną tradycją związaną z nadejściem wiosny jest topienie marzanny, z kolei uczniowie 21 marca obchodzą Dzień Wagarowicza.